Toen ik een klein meisje was leek het me leuk om te kunnen tekenen. Ik hield van creatief bezig zijn, zoals knutselen en kleuren. Bepaalde kinderen om me heen lukte het heel goed (in mijn ogen) daardoor dacht ik dat het mij ook zou lukken. Ik bleef het proberen, maar dit lukte me niet. Het lukte me wel om een beetje na te tekenen. Jaren later (toen ik ongeveer 16 jaar was) kreeg ik voor kerst een tekenboek en tekenpotloden cadeau van een van mijn beste vriendinnen en haar toenmalige vriend. Ik vond het een heel lief gebaar, maar tegelijkertijd zonde van hun geld. Ik dacht namelijk nog steeds dat ik niet kon tekenen. Kort daarna stelde diezelfde vriendin voor om te gaan tekenen samen. Ze had boekjes meegenomen waarin stap voor stap uitgelegd werd hoe dieren nagetekend konden worden. Vol ongeloof tekende ik een paar lijnen op een wit vel uit mijn tekenblok. Beetje bij beetje begon het vorm te krijgen. Aan het eind keek ik in een ruimte met helder wit licht naar het kunstwerk dat ik nagetekend had en ik geloofde mijn ogen niet! Ik kon niet geloven dat ik dat nagetekend had! Het was zo realistisch getekend.. Sinds die dag was ik overtuigd dat ik een beetje kon natekenen. Sindsdien begon ik ook meer schetsen te maken. Toch zat er zoveel meer in, wat er nog niet uit kwam. Rond mijn 27e jaar was ik echt overtuigd van mijn kunnen! Ik begon te oefenen met schilderen en vlak daarna pakte ik het tekenen weer op! Ook hier komt het weer terug: “Geloof in je eigen kracht”. Toen ik er echt in begon te geloven kon ik de kunstwerken maken waar ik nooit van had durven dromen. Geloof in jezelf en je kracht! Als ik het kan dan kan jij het ook! ;)
